Szpiglasowy Wierch 2172m n.p.m.
przez 5 stawów i MOKO
24.05.2021r.
Mały odpoczynek od pracy. Troszkę wolnego.
To może z grubej rury i uderzyć w poniedziałek w Tatry?
Ale gdzie? Słowacja dalej zamknięta, a w polskich, już prawie wszędzie byłem (tam, gdzie są oficjalne szlaki turystyczne). No ale, jak na Jawo potrafię iść 1843 raz, to czemu, znów nie zawitać, w któreś z miejsc, które darzę sympatią i z którym mam wiele wspomnień.
Padło na "Dolinę Pięciu Stawów Polskich".
Uwaga!
Teraz, na parking na Palenicy Białczańskiej, bilet kupujemy/rezerwujemy online!
Koszt, 35zł. Jak nie kupimy przez neta, to jest duża szansa, że nie będzie miejsca (a w sezonie, to już nawet więcej jak pewne). Nawet jak jest wolne, a nie mamy bileciku, to kupno na miejscu to już... 50zł!
Bilet należy kupić, do 24 dnia poprzedniego!
Dobrze, że się zorientowałem po 22 :p
Wstaję wcześnie rano, jedzonko i ruszam.
Docieram na parking i wio!
Wiozą zaopatrzenie dla schroniska w "piątce".
W planach mam Szpiglasowy Wierch. Aby zobaczyć jak ze śniegiem i warunkami na nieco stromszym zboczy, idę na schron czarnym szlakiem.
Ooo, pierwszy raz widzę, jak działa ta kolejka.
CO dziwne, linka, która później ją wyciąga w górę, dynda tal luźno, że szura o kosówę, hmmm.
Nioo, trochę tu, trzeba się wypocić. A w dół, ludziska lezą na krechę.
Widać już górną stację wagonika towarowego.
Wpadam na schron.
Zaczęło wiać, przyszły chmury zasłaniając "Szpiglasa". Ogólnie, tak, nie za fajnie.
Zaczęło wiać, przyszły chmury zasłaniając "Szpiglasa". Ogólnie, tak, nie za fajnie.
A to walnę piwko, przejdę się w stronę odbicia szlaków i zobaczymy, najwyżej zawrócę i albo przez Świstówkę, albo ucieczka na dół koło Siklawy.
To panoramka.
Sporo śniegu jeszcze tu leży.
Człapię dalej i obserwuję szlak. Nie wygląda to zachęcająco.
Sporo śniegu jeszcze tu leży.
Siakoś tak jakoś lawiniasto.
Raczki, w sumie nie są konieczne (i mało pomocne na taki śnieg), bardziej, przydał by się czekan (w razie "W"). Mając kije, składam je do 1/3 używanej długości. Wbijam mocno, niemal po samą rękojeść i asekurując się na nich, wspinam w górę.
Tu było trochę bojno :p
Jeszcze przejść tylko jedno lawinisko i jest bezpiecznie.
Jeszcze "tylko" wydrapać się na przełęcz.
Pod podejściem doganiam tego drugiego gościa.
Szedł "zimowym wariantem". Oczywiście, nie przez staw, bo lód za cienki. Mniej lawiniasto, ale dużo gorzej przetarte i nieźle się wymęczył, wpadając co chwilę po kolana w śnieg.
Fotka, tuż z pod przełęczy.
Idziemy razem. Zachowuję pewien dystans, dla bezpieczeństwa. A gdybym ja pojechał, to będzie miał kto zadzwonić po TOPR :p
Idąc samemu, w tych trudniejszych odcinkach, dobrze jest doczepić się do kogoś, czy nawet poprosić o, nie tyle pomoc, co "opiekę".
Wychodzimy bezpiecznie na przełęcz.
No to co, jeszcze na Szpiglasowy!
Idę pierwszy. I tu również, w paru miejscach jest, "ciekawie".
Jest. Szczyt zdobyty!
Niestety, znów przywiało chmury i zimno. Nie stoimy tam długo, schodzimy wersją "zimową".
Panoramka ze szczytu.
Trzeba iść zimowym, który, w tych okolicznościach, nie jest tak oczywistym wyborem.
Stok południowy, śnieg kasza, wszystko "płynie". Jest go na tyle mało i jest na tyle sypki, że nie ma gdzie wbić czekana, czy raków (jak ktoś ma :p). Raczki są tu w sumie, niemal nieprzydatne.
W najstromszym odcinku, robimy mijankę z parką, która mimo raków i czekanów, jest... średnio zadowolona ;) z panujących warunków.
Przy mijaniu, podają mi czekan (dziękuję za troskę, dobrzy ludzie). Ale to jest całkowicie bez sensu, bo nie ma gdzie wbić. Chyba, żebym go miał na dłużej, bo w trakcie ślizgnięcia, może by wyhamował.
Wbijam, mocno wyciągnięte kije, daleko przed siebie i opierając się na nich, zsuwam się na tyłku :p
Mój towarzysz, zrobił się marudny. Że lepiej było by inną trasą, że raki na skałę nie są dobre, że nie ma gdzie wbić czekana, że to, że tamto ;)
Noo, tam na nartach zjeżdżać, noo noo. Choć większe WoW jest, jak ktoś jedzie rysą z Rysów. Ale owe ślady po nartach, malują tu piękne wzory na śniegu.
Dobrze, że w tym miejscu, nie było już stromo, bo mogło być różnie. Trzeba być czujnym zawsze!
Kompan, filozofuje dalej :p Oświadczam mu, że, pójdę szybciej, bo muszę się wypierdzieć :D
Doganiam tego gogusia, co był wyżej nad nami na podejściu na przełęcz (ale nie szedł na Szpiglasowy).
No nic, lecę dalej...
Coraz ładniej, z taflą Morskiego Oka.
Gdzieś tam, zatrzymuję się i wpadam w kosówę. To nie są pierdziochy, coś grubszego heheh.
Dziwny typ. Miał kije. Nie widziałem ani raczków, ani raków (no może miał w plecaku(?), notabene, niechlujnie zapiętym) i szedł w jakiś "półbutach", czy to trekkingowych adidaskach (stuptutów też nie widziałem). Hmm, to ja myślałem, że brak czekana dyskwalifikuje od takich wojaży, a tu "proszę"! :(
Uff, od razu lepiej.
Można śmigać dalej.
Kolejne lawinisko, a jakieś kilkadziesiąt metrów wyżej, widziałem mikro lawinkę, jak ten śnieg cukier, się zsuwa. Niby "tylko" lawinowa jedynka, jednak myślę, iż miejscami to zasługiwało na więcej.
Mnich.
Ok, skończyły się ostatnie płaty śniegu.
Można ściągać raczki i stuptuty.
Łot ujęcie na mini wodospadzik.
I taki lasek, jak nie tatrzański ;)
Na schronisko nawet nie zachodzę. Za dużo ludzi!
I kolejna panorama.
Człapię asfaltem na dół. Aby jak najszybciej! Nie cierpi ę tego asfaltu, aczkolwiek, bardziej nienawidzę, chyba tego w Dolinie Chochołowskiej (zły uraz :p ).
Do teraz, wszystko było ok.
Po przejściu dosłownie nie całego kilometra, czuję, że będzie źle.
Buty zaczynają mnie obcierać, na kostkach nad dużymi paluchami.
Idę, tak szybko jak się da, aby ta katorga asfaltowa, się skończyła jak najszybciej.
- Te, człowieki, gdzie idziecie?!
Docieram na parking. Stopy pieką, kostki obdarte. No tak, tą parę mam nie rozchodzoną do końca, a w dodatku, wsadziłem grube, korkowe (ze skórzaną wyściółką), wkładki. To był błąd!
Ale przeżyłem, jednak na kolejny wyjazd, zmieniłem wkładki.
Kącik kulinarny
Dzień regeneracji, to dzień spacerku (w adidaskach!) na Jawo.
Niestety czosnek niedźwiedzi, już zakwita.
Zerwałem trzy garstki młodszych liści.
Zatem... bób z sosem z pesto z czosnku + bazyliowy i makaronem.
Składniki:
- Czosnek niedżwiedzi
- Śmietana
- Ser (parmezan, albo inny, kto co lubi, jakiś długo dojrzewający o charakterystycznym smaku, będzie ok).
- Bób
- Makaron
- Pesto
- Cebula
Cebulkę lekko podsmażamy na maśle. Gotujemy bób, potem wrzucamy go na patelnię do cebuli. Dodajemy posiekany czosnek niedźwiedzi.
Na koniec pesto.
Ugotowany makaron kładziemy na talerz, nakładamy bób z sosem i posypujemy drobno startym serem.
I gotowe!
